пратэі́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пратэі́н пратэі́ны
Р. пратэі́ну пратэі́наў
Д. пратэі́ну пратэі́нам
В. пратэі́н пратэі́ны
Т. пратэі́нам пратэі́намі
М. пратэі́не пратэі́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пратэі́н, -ну м., хим. протеи́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ператра́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які лёгка ператраўляецца органамі стрававання. Бялок — ператраўны пратэін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пратэі́ны, ед. пратэі́н, -ну м., хим. протеи́ны

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пратэі́ны, ‑аў; адз. пратэін, ‑у, м.

Спец. Простыя бялкі, аснова, на якой пабудаваны асобныя клеткі жывёльнага арганізма і раслін.

[Ад грэч. prōtos — першы, галоўны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

протеи́ны мн., хим. пратэі́ны, -наў;

протеи́н ед. пратэі́н, -ну м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)