пратэста́нт

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пратэста́нт пратэста́нты
Р. пратэста́нта пратэста́нтаў
Д. пратэста́нту пратэста́нтам
В. пратэста́нта пратэста́нтаў
Т. пратэста́нтам пратэста́нтамі
М. пратэста́нце пратэста́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пратэста́нт², -а, М -нце, мн. -ы, -аў м.

Паслядоўнік пратэстантызму.

|| ж. пратэста́нтка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. пратэста́нцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пратэста́нт¹, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).

Той, хто пратэстуе супраць чаго-н.

|| ж. пратэста́нтка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пратэста́нт м., в разн. знач. протеста́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пратэста́нт, ‑а, М ‑нце, м.

1. Паслядоўнік пратэстантызму.

2. Кніжн. Той, хто пратэстуе супраць чаго‑н.

[Ад лац. protestans, protestantis — той, хто публічна даказвае.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пратэста́нтка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да пратэстант.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

протеста́нт в разн. знач. пратэста́нт, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)