прасце́нак, -нка, мн. -нкі, -нкаў, м.
Частка сцяны паміж аконнымі ці дзвярнымі праёмамі.
|| прым. прасце́начны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прасце́нак
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
прасце́нак |
прасце́нкі |
| Р. |
прасце́нка |
прасце́нкаў |
| Д. |
прасце́нку |
прасце́нкам |
| В. |
прасце́нак |
прасце́нкі |
| Т. |
прасце́нкам |
прасце́нкамі |
| М. |
прасце́нку |
прасце́нках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прасце́нак, -нка м. просте́нок
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прасце́нак, ‑нка, м.
1. Частка сцяны паміж аконнымі ці дзвярнымі праёмамі. Міжвольна Камлюк глянуў на карту, што вісела на прасценку між акон. М. Ткачоў. — Глядзіце на гэты дом і мяркуйце: чаму ў яго прасцецкі паміж вокнамі такія маленькія? Даніленка. // Абл. Перагародка. [Паўлюк] рагатаў і рагатаў так гучна, што з-за дашчанага прасценка пачуўся стук. Хведаровіч.
2. Абл. Прамая дарожка, якая раздзяляе поле. Вырываючыся з вузкага прасценка, абапал якога высаджаны маладыя прысады, дарога зварочвае на шырокі выган. Хведаровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Прасце́нак ’частка сцяны паміж аконнымі ці дзвярнымі праёмамі’ (ТСБМ, Шушк., Нас., Касп.; в.-дзв., Сл. ПЗБ). Рус. просте́нок ’тс’. Конфікснае (про- + ‑ак) утварэнне ад сцяна (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
трумо́, нескл., н.
1. Высокае стаячае люстра.
2. Прасценак паміж вокнамі, звычайна ўпрыгожаны арнаментам (спец.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
просте́нок м. прасце́нак, -нка м.; міжако́нне, -ння ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вы́пучыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., што.
1. безас. Зрабіць выпуклым. Выпучыла прасценак.
2. Разм. Напяўшы, высунуць уперад; выпнуць. Выпучыць жывот.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
трумо́, нескл., н.
1. Высокае стаячае люстра. [Крысціна] увесь час вярцелася перад велізарным трумо. Васілевіч.
2. Спец. Прасценак, звычайна ўпрыгожаны арнаментам.
[Фр. trumeau.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Перасце́нак ’перагародка’ (брасл., Сл. ПЗБ). Відаць, з рус. (старааб рад екае?) простенок ’тс’, бо бел. прасценак — ’частка сцяны паміж вокнамі’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)