прасла́ўлены
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
прасла́ўлены |
прасла́ўленая |
прасла́ўленае |
прасла́ўленыя |
| Р. |
прасла́ўленага |
прасла́ўленай
прасла́ўленае |
прасла́ўленага |
прасла́ўленых |
| Д. |
прасла́ўленаму |
прасла́ўленай |
прасла́ўленаму |
прасла́ўленым |
| В. |
прасла́ўлены (неадуш.)
прасла́ўленага (адуш.) |
прасла́ўленую |
прасла́ўленае |
прасла́ўленыя (неадуш.)
прасла́ўленых (адуш.) |
| Т. |
прасла́ўленым |
прасла́ўленай
прасла́ўленаю |
прасла́ўленым |
прасла́ўленымі |
| М. |
прасла́ўленым |
прасла́ўленай |
прасла́ўленым |
прасла́ўленых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прасла́ўлены
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
прасла́ўлены |
прасла́ўленая |
прасла́ўленае |
прасла́ўленыя |
| Р. |
прасла́ўленага |
прасла́ўленай
прасла́ўленае |
прасла́ўленага |
прасла́ўленых |
| Д. |
прасла́ўленаму |
прасла́ўленай |
прасла́ўленаму |
прасла́ўленым |
| В. |
прасла́ўлены (неадуш.)
прасла́ўленага (адуш.) |
прасла́ўленую |
прасла́ўленае |
прасла́ўленыя (неадуш.)
прасла́ўленых (адуш.) |
| Т. |
прасла́ўленым |
прасла́ўленай
прасла́ўленаю |
прасла́ўленым |
прасла́ўленымі |
| М. |
прасла́ўленым |
прасла́ўленай |
прасла́ўленым |
прасла́ўленых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прасла́ўлены
дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
прасла́ўлены |
прасла́ўленая |
прасла́ўленае |
прасла́ўленыя |
| Р. |
прасла́ўленага |
прасла́ўленай
прасла́ўленае |
прасла́ўленага |
прасла́ўленых |
| Д. |
прасла́ўленаму |
прасла́ўленай |
прасла́ўленаму |
прасла́ўленым |
| В. |
прасла́ўлены (неадуш.)
прасла́ўленага (адуш.) |
прасла́ўленую |
прасла́ўленае |
прасла́ўленыя (неадуш.)
прасла́ўленых (адуш.) |
| Т. |
прасла́ўленым |
прасла́ўленай
прасла́ўленаю |
прасла́ўленым |
прасла́ўленымі |
| М. |
прасла́ўленым |
прасла́ўленай |
прасла́ўленым |
прасла́ўленых |
Кароткая форма: прасла́ўлена.
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прасла́ўлены просла́вленный; см. прасла́віць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прасла́ўлены, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад праславіць.
2. у знач. прым. Славуты, які заслугоўвае славы. Праслаўлены пісьменнік. Праслаўлены герой.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
просла́вленный прасла́ўлены; усла́ўлены;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
славу́тасць, -і, мн. -і, -ей, ж.
1. гл. славуты.
2. Шырокая папулярнасць (пра месца, прадмет, выдатныя чым-н.).
Брэсцкая крэпасць — с. нашага народа.
3. Вядомы, праслаўлены чалавек.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вая́ка, -і, мн. -і, вая́к, м.
1. Вопытны і храбры воін (уст.).
Праслаўлены в.
2. Той, хто няўдала ваюе (разм., іран., пагард.).
Гэта быў мудры в.: на лодцы Байкал пераплываў.
3. перан. Задзіра, забіяка (іран., жарт.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
славу́ты, -ая, -ае.
1. Пра якога ўсе ведаюць; агульнавядомы, праслаўлены.
С. раман.
Славутая опера.
2. Які набыў славу або годны яе; слаўны.
С. год перамогі ў вайне.
3. Пра чалавека, які стаў знакамітым, карыстаецца вялікай папулярнасцю.
С. вучоны.
|| наз. славу́тасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Славу́ты ‘агульнавядомы; праслаўлены’ (ТСБМ, Нас., Гарэц., Байк. і Некр.), сюды ж ст.-бел. словутичъ ‘слаўны, славуты (пры звароце да каго-небудзь’ (Ст.-бел. лексікон). Укр. славу́тний ‘тс’, рус. дыял. слову́тный ‘славуты, шанаваны, багаты’, преслову́тый ‘праслаўлены’, стараж.-рус. словутьнъ, ст.-рус. Словутичь — эпітэт Дняпра, польск. sławętny, sławetny (набліжана да sława — Брукнер, 499), каш. słavutny, słavuty, чэш., славац. slovutný. Дэрываты ад *slovǫtъ, першаснага незалежнага дзеепрыметніка цяп. часу ад прасл. *slovǫ, *sluti, гл. слыць (Фасмер, 3, 673; Махэк₂, 557). Паўночнаславянская інавацыя *slovǫtъ, *slovǫtьnъ. Славэ́тны ‘знаны, праслаўлены’ (Ласт.) запазычана з польскай. Гл. яшчэ Басай-Сяткоўскі, Słownik, 320–321 (адмаўляецца чэшскае паходжанне слова).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)