пра́нік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пра́нік пра́нікі
Р. пра́ніка пра́нікаў
Д. пра́ніку пра́нікам
В. пра́нік пра́нікі
Т. пра́нікам пра́нікамі
М. пра́ніку пра́ніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пра́нік, -а, мн. -і, -аў, м.

Плоскі драўляны брусок з ручкай для выбівання бялізны пры мыцці ці абівання, абмалоту лёну і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пра́нік м. (для белья) валёк

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пра́нік, ‑а, м.

Плоскі драўляны брусок з ручкай для выбівання бялізны пры мыцці ці для абівання, абмалоту лёну і пад. Б’е пранікам Раіна палатно. Танк. Сотнямі гукаў разносіцца над ракою плясканне пранікаў. Колас. [Жанчына:] — Хоць возік жыта прывезці — абаб’ю як-небудзь, хоць пранікам. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

макарані́зм, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Замежнае слова або выраз, які пранік у родную мову ў нязменным выглядзе.

|| прым. макарані́чны, -ая, -ае.

М. стыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прані́кнуць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. прані́кну прані́кнем
2-я ас. прані́кнеш прані́кнеце
3-я ас. прані́кне прані́кнуць
Прошлы час
м. прані́к
прані́кнуў		 прані́клі
прані́кнулі
ж. прані́кла
прані́кнула
н. прані́кла
прані́кнула
Загадны лад
2-я ас. прані́кні прані́кніце
Дзеепрыслоўе
прош. час прані́кшы
прані́кнуўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

◎ Пра́днік, пра́льнік., пра́ньнік ’пранік’ (чырв., З нар. сл.). Гл. пранік. Форма праднік з праньнік у выніку дысыміляцыі нн > дн.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пра́льнік ’пранік’ (маг., Крачк.; лун., Шатал.), ’качалка (з зубамі) для бялізны’ (жытк., Мат. Гом.). Рус., укр. пральник, польск. pralnik ’тс’. Да праць (Фасмер, 3, 353). Параўн. пранік.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Валкаўніца ’прылада, якой пераць бялізну’ (ДАБМ, 825). Да валкаваць 1 ’перыць бялізну’ < валёк ’пранік’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пунда́к ’прач, пранік’ (дзевянішск., ABSl, 22, 126). Паводле Грынавяцкене (там жа), з літ. pundokas ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)