пракура́т
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пракура́т |
пракура́ты |
| Р. |
пракура́та |
пракура́таў |
| Д. |
пракура́ту |
пракура́там |
| В. |
пракура́та |
пракура́таў |
| Т. |
пракура́там |
пракура́тамі |
| М. |
пракура́це |
пракура́тах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пракура́т м., обл. прокура́т, проходи́мец
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пракура́т, ‑а, М ‑раце, м.
Абл. Прайдзісвет. [Бабуля:] — Не чапай ты яго, пракурата. Я ж кажу, няхай яго сарочка так не чапае. Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пракура́т ’прайдзісвет’ (ТСБМ, Нас.), пракура́та ’прайдзісвет (аб жанчыне)’ (Нас.). Рус. прокура́т ’свавольнік, гарэза’, прокурати́ть ’гарэзаваць’. З польск. prokurat ’адвакат, павераны ў справах’, якое паходзіць з лац. prōcūrātor ’апякун, кіраўнік, правіцель’ (Фасмер, 3, 374). Значэнне магло змяніцца пад уплывам пракуда, прайдоха (гл.) (параўн. Праабражэнскі, 2, 130; Зяленім, РФВ 54, 116).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Раскура́т (рыскура́т) ’распуста’ (слаўг., Нар. словатв.). Няясна. Магчыма, з пракура́т ’прайдзісвет’ (гл.), з заменай атаясамленага з прыстаўкай пачатковага пра- прыстаўкай рас-.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)