пра́ктыкум

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пра́ктыкум пра́ктыкумы
Р. пра́ктыкуму пра́ктыкумаў
Д. пра́ктыкуму пра́ктыкумам
В. пра́ктыкум пра́ктыкумы
Т. пра́ктыкумам пра́ктыкумамі
М. пра́ктыкуме пра́ктыкумах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пра́ктыкум, -у, мн. -ы, -аў, м.

У вышэйшых навучальных установах: курс практычных заняткаў па якім-н. вучэбным прадмеце.

П. па фізіцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пра́ктыкум, -му м. пра́ктикум

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пра́ктыкум, ‑у, м.

Від практычных заняткаў па якому‑н. вучэбнаму прадмету, пераважна ў вышэйшай навучальнай установе. Практыкум па фізіцы. Лабараторны практыкум.

[Ад грэч. praktikos — дзейны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пра́ктикум пра́ктыкум, -му м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)