пазы́чка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. пазы́чка пазы́чкі
Р. пазы́чкі пазы́чак
Д. пазы́чцы пазы́чкам
В. пазы́чку пазы́чкі
Т. пазы́чкай
пазы́чкаю		 пазы́чкамі
М. пазы́чцы пазы́чках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пазы́чка ж., прост. заём м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пазы́чка, ‑і, ДМ ‑чцы, ж.

Разм.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. пазычыць.

2. Тое, што пазычана, узята ў доўг.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пазыка, крэдыт; пазычка (разм.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

Пазы́ка ’выдача ў доўг на пэўных умовах грошай, рэчаў і інш., а таксама грошы, рэчы і інш., узятыя ў доўг’ (ТСБМ, Нас., Яруш., Гарэц., Мядзв., Грыг., Шат., Бяльк., Мат. Гом.), пазы́чка ’талака’ (ДАБМ, 905). З польск. pożyczka, або аддзеяслоўнае ўтварэнне ад пазычыць. Адносна з гл. зычыць. У бел. м. слова з’явілася ў сярэдзіне XIX ст. (Гіст. лекс., 238).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)