няспра́ўны, -ая, -ае.

1. Які мае пашкоджанні; сапсаваны.

Н. матор.

2. Неакуратны, нядобрасумленны ў выкананні сваіх абавязкаў, даручэнняў і пад.

Н. плацельшчык.

|| наз. няспра́ўнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

няспра́ўны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. няспра́ўны няспра́ўная няспра́ўнае няспра́ўныя
Р. няспра́ўнага няспра́ўнай
няспра́ўнае		 няспра́ўнага няспра́ўных
Д. няспра́ўнаму няспра́ўнай няспра́ўнаму няспра́ўным
В. няспра́ўны (неадуш.)
няспра́ўнага (адуш.)		 няспра́ўную няспра́ўнае няспра́ўныя (неадуш.)
няспра́ўных (адуш.)
Т. няспра́ўным няспра́ўнай
няспра́ўнаю		 няспра́ўным няспра́ўнымі
М. няспра́ўным няспра́ўнай няспра́ўным няспра́ўных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

няспра́ўны в разн. знач. неиспра́вный;

н. рухаві́к — неиспра́вный дви́гатель;

н. плаце́льшчык — неиспра́вный плате́льщик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

няспра́ўны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае пашкоджанні; сапсаваны. Прыёмнік быў няспраўны. Новікаў. — Ламачына, а не малатарня. Ды к таму і прывод няспраўны, — злосна буркнуў Бабейка. Хадкевіч.

2. Неакуратны, нядобрасумленны ў выкананні сваіх абавязкаў, даручэнняў і пад. Няспраўны плацельшчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

неиспра́вный няспра́ўны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

няспра́ўна нареч. неиспра́вно; см. няспра́ўны

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

няспра́ўнасць ж. неиспра́вность; см. няспра́ўны

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

неде́йствующий прил. нядзе́ючы, нядзе́йны; (недейственный) нядзе́йсны; (неисправный) няспра́ўны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разла́джаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад разладзіць.

2. у знач. прым. Які прыйшоў у непрыгоднасць; няспраўны. Разладжаны станок.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палама́ны і пало́маны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад паламаць.

2. у знач. прым. Сапсаваны, няспраўны. Ужо некалькі паламаных калёс ляжала ў канаве. Ставер. На двары нейкая пустка, валяюцца паламаныя весніцы. С. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)