нагнае́нне, -я, н.

1. гл. нагнаіцца.

2. Гнайнік, нарыў.

Мясцовае н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нагнае́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. нагнае́нне нагнае́нні
Р. нагнае́ння нагнае́нняў
Д. нагнае́нню нагнае́нням
В. нагнае́нне нагнае́нні
Т. нагнае́ннем нагнае́ннямі
М. нагнае́нні нагнае́ннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

нагнае́нне ср. нагное́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нагнае́нне, ‑я, н.

Запаленне якой‑н. часткі цела, пры якім утвараецца і выдзяляецца гной. Мясцовае нагнаенне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нагнаі́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -гно́іцца; зак.

Стаць гнойным.

Рана нагнаілася.

|| незак. нагно́йвацца, -аецца.

|| наз. нагнае́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нагное́ние нагнае́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нагнаі́ць, -гнаю́, -гно́іш, -гно́іць; -гно́ены; зак.

1. што. Выклікаць нагнаенне чаго-н.

Н. рану.

2. чаго. Згнаіць у нейкай колькасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нагнаі́ць, ‑гнаю, ‑гноіш, ‑гноіць; зак.

1. што. Выклікаць нагнаенне чаго‑н. Нагнаіць рану. Нагнаіць парэз.

2. чаго. Згнаіць у нейкай колькасці. Нагнаіць сена.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Гной ’нагнаенне; гной’ (БРС, Шат., Касп., Нас.). Прасл. *gnojь ’тс’ (параўн. рус. гной, польск. gnój, чэш. knůj, ст.-слав. гнои, балг. гной і г. д.). Аблаўтная форма да *gniti (гл. гні́сці). Фасмер, 1, 422; Слаўскі, 1, 305; Брукнер. 147; падрабязна Трубачоў, Эт. сл., 6, 179.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)