муро́ўка гл. мураваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

муро́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. муро́ўка
Р. муро́ўкі
Д. муро́ўцы
В. муро́ўку
Т. муро́ўкай
муро́ўкаю
М. муро́ўцы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

муро́ўка ж., в разн. знач. кла́дка;

цагля́ная м. — кирпи́чная кла́дка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

муро́ўка, ‑і, ДМ ‑роўцы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. мураваць; мураванне.

2. Матэрыял для муравання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Муроўка 1 ’мураванне’, ’матэрыял для муравання’ (ТСБМ, Нас.). Да мурава́ць (гл.).

Муроўка 2 ’божая кароўка, Coccinella septipunctata’ (міёр., Шатал.). З ⁺мороўка, роднаснае да польск. mrówka < прасл. morvьja ’муравей’. Гл. мураве́йнік.

Муроўка 3 ’мурава, густая мяккая трава’ (докш., Янк. Мат.; Бяльк.). Да мур 2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мурава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; -рава́ны; незак., што.

Будаваць што-н. з каменю або цэглы, змацоўваючы цэментам або глінай.

М. склеп.

|| зак. вы́мураваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; -раваны і змурава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; -рава́ны.

|| наз. мурава́нне, -я, н. і муро́ўка, -і, ДМ -ро́ўцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кла́дка ж.

1. (действие) мурава́нне, -ння ср., кла́дка, -кі ж.;

2. (результат укладки кирпича, камня и т. п.) мур, род. му́ра м.; кла́дка, -кі ж.; муро́ўка, -кі ж.;

кирпи́чная кла́дка цагля́ны мур;

3. (яиц) нясе́нне, -ння ср., но́ска, -кі ж.;

4. (холощение) паклада́нне, -ння ср.;

5. обл. (доска, бревно через ручей) кла́дка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)