муро́ўка гл. мураваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

муро́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. муро́ўка
Р. муро́ўкі
Д. муро́ўцы
В. муро́ўку
Т. муро́ўкай
муро́ўкаю
М. муро́ўцы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

муро́ўка ж., в разн. знач. кла́дка;

цагля́ная м. — кирпи́чная кла́дка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

муро́ўка, ‑і, ДМ ‑роўцы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. мураваць; мураванне.

2. Матэрыял для муравання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

муроўка

т. 11, с. 35

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

муро́ўка ж Muerwerk n -(e)s; (мураванне) Muern n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Муроўка1 ’мураванне’, ’матэрыял для муравання’ (ТСБМ, Нас.). Да мурава́ць (гл.).

Муроўка2 ’божая кароўка, Coccinella septipunctata’ (міёр., Шатал.). З ⁺мороўка, роднаснае да польск. mrówka < прасл. morvьja ’муравей’. Гл. мураве́йнік.

Муроўка3 ’мурава, густая мяккая трава’ (докш., Янк. Мат.; Бяльк.). Да мур2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мурава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; -рава́ны; незак., што.

Будаваць што-н. з каменю або цэглы, змацоўваючы цэментам або глінай.

М. склеп.

|| зак. вы́мураваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; -раваны і змурава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; -рава́ны.

|| наз. мурава́нне, -я, н. і муро́ўка, -і, ДМо́ўцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Muerwerk

n -(e)s мурава́нне, муро́ўка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

stonework

[ˈstoʊnwɜ:rk]

n.

1) мурава́ньне, каме́нная муро́ўка

2) каме́нны падму́рак, сьцяна́

3) каме́нная скульпту́ра

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)