медзяні́ца, -ы, мн. -ы, -ні́ц, ж.

Сысучае насякомае атрада раўнакрылых хобатных, шкоднік яблыневых і грушавых дрэў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

медзяні́ца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. медзяні́ца медзяні́цы
Р. медзяні́цы медзяні́ц
Д. медзяні́цы медзяні́цам
В. медзяні́цу медзяні́ц
Т. медзяні́цай
медзяні́цаю		 медзяні́цамі
М. медзяні́цы медзяні́цах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

медзяні́ца ж. (сосущее насекомое) медяни́ца, листобло́шка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

медзяні́ца, ‑ы, ж.

Тое, што і лістаблошка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Медзяні́ца ’лістаблошка, Psylloidea, Psyllinea’ (ТСБМ). Да медзь (гл.). Названа паводле жоўтага або чырвона-бурага колеру цела.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лістабло́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Сысучае насякомае атрада раўнакрылых хобатных, якое корміцца сокамі раслін; медзяніца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

медяни́ца зоол.

1. (ящерица медного цвета) вераце́нніца, -цы ж.;

2. (сосущее насекомое) медзяні́ца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Слі́вень ‘род бязногай, падобнай на змяю яшчаркі’ (ТСБМ), ‘род злой, гавораць сляпой, змяі’ (Нас.), ‘мядзянка (змяя)’ (Байк. і Некр.), ‘род змяі’ (Касп.), сьлі́вень ‘слімень, медзяніца-гадзюка’ (Бяльк., Сцяшк.), слі́вянь, слі́вень ‘вераценніца, якую лічаць ядавітай змяёй’ (Сл. ПЗБ). Рус. зах. сли́вень ‘тс’, польск. дыял. śliwień ‘ядавітая змяя’. Паводле Фасмера (3, 670), табуістычнае пераўтварэнне з сле́пень (гл. сляпень, як другую назву вераценніцы, Сл. ПЗБ) пад уплывам сліва, таму што змяя мае свінцова-шэрую афарбоўку; мала верагодным ён лічыць запазычанне з літ. slibinas, slykỹnas ‘казачны злы змей’, як гэта мяркуе Карскі (РФВ, 49, 21); прыводзіцца сярод слоў, балтыйскае паходжанне якіх цяжка давесці (Лаўчутэ, Балтизмы, 148). Параўн. слімень.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)