◎ Куты́р ’бруха’ (Нас.). Гл. кут. Параўн. Фасмер, 2, 435.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
куты́рыць
‘набіваць страўнік’
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
куты́ру |
куты́рым |
| 2-я ас. |
куты́рыш |
куты́рыце |
| 3-я ас. |
куты́рыць |
куты́раць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
куты́рыў |
куты́рылі |
| ж. |
куты́рыла |
| н. |
куты́рыла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
куты́р |
куты́рце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
куты́рачы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Ку́тніца 1 ’прамая кішка’ (Сл. паўн.-зах., Шатал., КЭС, лаг., Нар. лекс., Маш., Мядзв.). Да кутыр (гл.), кутаць 1 (гл.).
Ку́тніца 2 ’кіла’ (З нар. сл.), ’похва ў каровы’ (Янк. III). Да кутніца 1 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Кут ’частка памяшкання, прастора паміж дзвюма сценамі’ (ТСБМ, Нас., Шат., Сл. паўн.-зах., Касп., Ян., Крачк., Нік. Очерки, Яшк., П. С., Маш., Хар., Бяльк., Сцяшк., Шушк., Мядзв., Грыг.). Укр. кут, рус. кут, балг. кът, серб.-харв. ку̑т, славен. kǫ́ty польск. kąt, чэш. kout, славац. kùt, в.-луж. kut, н.-луж. kut ’тс’. Прасл. kǫtъ ’вугал, закрытая прастора’ генетычна суадносіцца з прасл. kǫtati (гл. кутаць і хутаць) ’закрываць, хаваць’. Параўн. серб.-харв. ку̑т, ску̑т ’крысо’, чэш. kout ’полаг’, серб.-харв. ску̑т ’вантробы’, бел. кутыр ’бруха’, польск. kątnica ’сляпая кішка’. Генетычна суаднесеным з прасл. kǫtъ з’яўляецца ст.-прус. pokūnst ’закрываць, берагчы’. Магчыма, прасл. kǫtъ звязана са ст.-грэч. κοντός ’шэст’ і прасл. kǫtja ’хаціна, шалаш’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)