кума́, -ы́, мн. -ы́, -о́ў, ж.

Хросная маці ў адносінах да бацькоў хрэсніка і да хроснага бацькі.

|| ласк. ку́мка, -і, ДМ -мцы, мн. -і, -мак, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кума́

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. кума́ ку́мы
кумы́
Р. кумы́ ку́маў
Д. куме́ ку́мам
В. куму́ ку́маў
Т. кумо́й
кумо́ю		 ку́мамі
М. куме́ ку́мах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кума́ кума́, -мы́ ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кума́ ж. кума́;

◊ гало́днай ~ме́ хлеб наўме́ — посл. голо́дной куме́ хлеб на уме́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кума́, ‑ы, ж.

Хросная маці ў адносінах да бацькоў хросніка і да хроснага бацькі. За бабу была Аўдоцця, а за куму Настулька. Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кума́ ’вір у рацэ Гарыні’ (Яшк.). Параўн. кумін (гл.) і куміна (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ку́м

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ку́м кумы́
Р. ку́ма кумо́ў
Д. ку́му кума́м
В. ку́ма кумо́ў
Т. ку́мам кума́мі
М. ку́ме кума́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кум кум, род. ку́ма м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гаро́хаўка, ‑і, ДМ ‑хаўцы, ж.

Разм. Гарохавы суп. — Кума, а кума... Без цыбулі хіба гарохаўку гатуюць? — запыталася.. [гараджанка]. Мікуліч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ку́мка, ‑і, ДМ ‑мцы; Р мн. ‑мак; ж.

Разм. Ласк. да кума.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)