кума́, -ы́, мн. -ы́, -о́ў, ж.

Хросная маці ў адносінах да бацькоў хрэсніка і да хроснага бацькі.

|| ласк. ку́мка, -і, ДМ -мцы, мн. -і, -мак, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кума́

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. кума́ ку́мы
кумы́
Р. кумы́ ку́маў
Д. куме́ ку́мам
В. куму́ ку́маў
Т. кумо́й
кумо́ю		 ку́мамі
М. куме́ ку́мах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кума́ кума́, -мы́ ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кума́ ж. кума́;

◊ гало́днай ~ме́ хлеб наўме́ — посл. голо́дной куме́ хлеб на уме́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кума́, ‑ы, ж.

Хросная маці ў адносінах да бацькоў хросніка і да хроснага бацькі. За бабу была Аўдоцця, а за куму Настулька. Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кума

т. 9, с. 19

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

кума́ ж Gevátterin f -, -nen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

кума

Том: 16, старонка: 217.

img/16/16-217_1097_Кума.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Кума́ ’вір у рацэ Гарыні’ (Яшк.). Параўн. кумін (гл.) і куміна (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кума́ Вір у рацэ Гарыні (в. Вікаравічы Стол.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)