ко́нчыцца
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, зваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
ко́нчуся |
ко́нчымся |
| 2-я ас. |
ко́нчышся |
ко́нчыцеся |
| 3-я ас. |
ко́нчыцца |
ко́нчацца |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
ко́нчыўся |
ко́нчыліся |
| ж. |
ко́нчылася |
| н. |
ко́нчылася |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
ко́нчыўшыся |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
ко́нчыцца, -чуся, -чышся, -чыцца; зак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Прыйсці да канца, спыніцца, завяршыцца чым-н.
Навучальны год кончыўся.
Ніткі кончыліся.
Гульня кончылася перамогай.
2. Памерці ў пакутах (разм.).
|| незак. канча́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ко́нчыцца сов.
1. ко́нчиться, око́нчиться, зако́нчиться;
спекта́кль ~чыўся по́зна — спекта́кль ко́нчился (око́нчился, зако́нчился) по́здно;
2. (иссякнуть, израсходоваться) ко́нчиться;
бензі́н ~чыўся — бензи́н ко́нчился;
3. (завершиться) разреши́ться;
спра́ва ~чылася са́мым нечака́ным чы́нам — де́ло разреши́лось са́мым неожи́данным о́бразом;
4. умере́ть (в муках); ко́нчиться
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ко́нчыцца, ‑чуся, ‑чышся, ‑чыцца; зак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Прыйсці да канца; скончыцца, закончыцца. Канікулы кончыліся. □ Кончылася лета, астыла сонца, пачалася халодная, дажджлівая восень. Бажко. // Споўніцца, мінуць. Яму кончылася сем гадоў. // Спыніцца, перастаць. Дождж кончыўся так раптоўна, што не верылася. Карпаў. // Поўнасцю страціцца, расходавацца. Газа ў лямпе кончылася. □ Перад касавіцай кончылася ў пограбе бульба, і стары загадаў бабам ачысціць пограб ад бруду. Брыль. // Дасягнуць граніцы сваёй працягласці. Нарэшце лес кончыўся. Колас. Павявае ветрык свежы. Але кончыўся прастор, Пачалася Белавежа, Векавечны цёмны бор. Вітка.
2. (1 і 2 ас. не ўжыв.); чым. Прыйсці да пэўнага выніку, завяршыцца чым‑н. Вайна кончылася перамір’ем. Гульня кончылася перамогай.
3. Разм. Памерці ў пакутах. Седас ледзь не кончыўся, аслабеў, змардаваўся. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ко́нчиться ско́нчыцца, ко́нчыцца.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
искра́ситься разг. ко́нчыцца, змалява́цца.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
око́нчиться зако́нчыцца, ско́нчыцца, ко́нчыцца.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ско́нчыцца, -чуся, -чышся, -чыцца; зак.
1. Тое, што і кончыцца (у 1 і 2 знач.).
2. Тое, што і памерці (у 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прико́нчиться (прекратиться) прыко́нчыцца, ко́нчыцца, ско́нчыцца.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)