ко́нчыцца

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, зваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. ко́нчуся ко́нчымся
2-я ас. ко́нчышся ко́нчыцеся
3-я ас. ко́нчыцца ко́нчацца
Прошлы час
м. ко́нчыўся ко́нчыліся
ж. ко́нчылася
н. ко́нчылася
Дзеепрыслоўе
прош. час ко́нчыўшыся

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ко́нчыцца, -чуся, -чышся, -чыцца; зак.

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Прыйсці да канца, спыніцца, завяршыцца чым-н.

Навучальны год кончыўся.

Ніткі кончыліся.

Гульня кончылася перамогай.

2. Памерці ў пакутах (разм.).

|| незак. канча́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ко́нчыцца сов.

1. ко́нчиться, око́нчиться, зако́нчиться;

спекта́кль ~чыўся по́зна — спекта́кль ко́нчился (око́нчился, зако́нчился) по́здно;

2. (иссякнуть, израсходоваться) ко́нчиться;

бензі́н ~чыўся — бензи́н ко́нчился;

3. (завершиться) разреши́ться;

спра́ва ~чылася са́мым нечака́ным чы́нам — де́ло разреши́лось са́мым неожи́данным о́бразом;

4. умере́ть (в муках); ко́нчиться

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́нчыцца, ‑чуся, ‑чышся, ‑чыцца; зак.

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Прыйсці да канца; скончыцца, закончыцца. Канікулы кончыліся. □ Кончылася лета, астыла сонца, пачалася халодная, дажджлівая восень. Бажко. // Споўніцца, мінуць. Яму кончылася сем гадоў. // Спыніцца, перастаць. Дождж кончыўся так раптоўна, што не верылася. Карпаў. // Поўнасцю страціцца, расходавацца. Газа ў лямпе кончылася. □ Перад касавіцай кончылася ў пограбе бульба, і стары загадаў бабам ачысціць пограб ад бруду. Брыль. // Дасягнуць граніцы сваёй працягласці. Нарэшце лес кончыўся. Колас. Павявае ветрык свежы. Але кончыўся прастор, Пачалася Белавежа, Векавечны цёмны бор. Вітка.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.); чым. Прыйсці да пэўнага выніку, завяршыцца чым‑н. Вайна кончылася перамір’ем. Гульня кончылася перамогай.

3. Разм. Памерці ў пакутах. Седас ледзь не кончыўся, аслабеў, змардаваўся. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ко́нчыцца разм гл скончыцца

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

канча́цца, ко́нчыцца разм

1. énden vi; zu Ende sein; zu Énde géhen*, zur Néige géhen* (пра назапашанае); áblaufen* vi (s) (пра тэрмін);

канча́цца чым-н mit etw. (D) énden;

канча́цца нічы́м ergébnislos énden;

уда́ла канча́цца glücklich áblaufen*;

2. (памерці) stérben* vi (s); verschéiden* vi (s) (высок)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

канча́цца гл. кончыцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ко́нчиться ско́нчыцца, ко́нчыцца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

искра́ситься разг. ко́нчыцца, змалява́цца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

око́нчиться зако́нчыцца, ско́нчыцца, ко́нчыцца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)