кара́ўка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
кара́ўка |
кара́ўкі |
| Р. |
кара́ўкі |
кара́вак |
| Д. |
кара́ўцы |
кара́ўкам |
| В. |
кара́ўку |
кара́ўкі |
| Т. |
кара́ўкай
кара́ўкаю |
кара́ўкамі |
| М. |
кара́ўцы |
кара́ўках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
кара́ўка ж., обл. заскору́злая тря́пка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
кара́ўка, ‑і, ДМ ‑раўцы; Р мн. ‑равак; ж.
Абл. Старая, каравая ануча. — Караўкі! Караўкі! — галёкаў Леўка. — Бабы, маладзіцы, нясіце старыя кофты і спадніцы! Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Кара́ўка 1 ’старая каравая ануча’ (ТСБМ, Нас., Янк. III, Хрэст. дыял., Яўс.). Гл. каравы. Параўн. караўка ’неахайная жанчына’ (Жд. 2).
Кара́ўка 2 ’доўгае, тоўстае бервяно з карой’, да кара (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Карава́шнік, каравачнік ’зборшчык утылю, каравак’ (Янк. 1, Янк. III, Мат. АС, Хрэст. дыял., Шатал.). Гл. караўка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)