кара́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. кара́ўка кара́ўкі
Р. кара́ўкі кара́вак
Д. кара́ўцы кара́ўкам
В. кара́ўку кара́ўкі
Т. кара́ўкай
кара́ўкаю		 кара́ўкамі
М. кара́ўцы кара́ўках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кара́ўка ж., обл. заскору́злая тря́пка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кара́ўка, ‑і, ДМ ‑раўцы; Р мн. ‑равак; ж.

Абл. Старая, каравая ануча. — Караўкі! Караўкі! — галёкаў Леўка. — Бабы, маладзіцы, нясіце старыя кофты і спадніцы! Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кара́ўка ж verschmútzter Láppen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Кара́ўка 1 ’старая каравая ануча’ (ТСБМ, Нас., Янк. III, Хрэст. дыял., Яўс.). Гл. каравы. Параўн. караўка ’неахайная жанчына’ (Жд. 2).

Кара́ўка 2 ’доўгае, тоўстае бервяно з карой’, да кара (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Карава́шнік, каравачнік ’зборшчык утылю, каравак’ (Янк. 1, Янк. III, Мат. АС, Хрэст. дыял., Шатал.). Гл. караўка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

szmata

szmat|a

ж.

1. ануча; выцірак; рызіна; вяхотка; караўка;

2. ~у мн. анучы; рыззё; лахманы; рызманы;

3. (пра чалавека) слабак; ануча;

mieć kogo za ~ę — лічыць каго каравай анучай

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)