карава́н
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
карава́н |
карава́ны |
| Р. |
карава́на |
карава́наў |
| Д. |
карава́ну |
карава́нам |
| В. |
карава́н |
карава́ны |
| Т. |
карава́нам |
карава́намі |
| М. |
карава́не |
карава́нах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
карава́н, -а, мн. -ы, -аў, м.
1. Група ўючных жывёл, якія перавозяць грузы і людзей (у пустыні, у стэпе).
К. вярблюдаў.
2. Група суднаў, якія ідуць адно за адным.
|| прым. карава́нны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
карава́н м., в разн. знач. карава́н
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
карава́н м.
1. (вьючных животных, судов) карава́н, -на м.;
2. (вереница) чарада́, -ды́ ж., ключ, род. ключа́ м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
карава́н, ‑а, м.
1. Група ўючных жывёл, якія перавозяць грузы і людзей у пустыні, у стэпе. — Наш невялікі караван вярблюдаў з медыкаментамі, харчамі і ўсім неабходным для экспедыцыі ішоў следам. Васілевіч. [Па гасцінцы] якраз і ішлі караваны ў той благаславёны Алатау. Васілёнак. // перан. Доўгая чарада аднародных істот, прадметаў, якія рухаюцца ў адным напрамку. Скора гусей караваны Сэрца напоўняць журбою. Непачаловіч. Караван ялавак і бычкоў пацягнуўся з калгаса да жывёла-нарыхтоўчай канторы. Дуброўскі. Скрозь семафоры адкрыла яна [восень] паравозам, Што караваны вагонаў па рэйках вядуць. Куляшоў.
2. Група суднаў, якія ідуць адно за другім або выконваюць агульную задачу. [Бамбардзіроўшчыкі] двойчы наляталі на караван у моры і затапілі адзін карабель. Шамякін. // Група злучаных несамаходных суднаў або плытоў, якія ідуць адно за другім на буксіры. Да берага набліжаўся маторны баркас «Чайка». Ён цягнуў за сабою караван з трох рыбацкіх лодак. В. Вольскі. Ля ракі сёння вяжуць Караван плытагоны. Кірэенка.
3. у знач. прысл. карава́нам. Чарадой, адзін за другім. Пралятаюць, Раняючы крыкі, Караванам даўгім жураўлі. Аўрамчык. Паплывуць караванам плыты Да далёкага сіняга мора. Астрэйка.
[Перс. kār(e)vān.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Карава́н — запазычанне з усходу ў рад еўрапейскіх краін. Параўн. перс. karwan (< ст.-інд. karabhá ’вярблюд’). Напрамак запазычання і мовы-пасрэднікі вызначыць цяжка (Локач, 86; Фасмер, 2, 190).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
карава́н-сара́й
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
карава́н-сара́й |
карава́н-сара́і |
| Р. |
карава́н-сара́я |
карава́н-сара́яў |
| Д. |
карава́н-сара́ю |
карава́н-сара́ям |
| В. |
карава́н-сара́й |
карава́н-сара́і |
| Т. |
карава́н-сара́ем |
карава́н-сара́ямі |
| М. |
карава́н-сара́і |
карава́н-сара́ях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
карава́н-сара́й м. карава́н-сара́й
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
карава́н-сара́й карава́н-сара́й, -ра́я м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
карава́н-сара́й, ‑я, м.
Месца стаянкі караванаў з памяшканнямі для людзей і грузаў у краінах Пярэдняга Усходу, Сярэдняй Азіі і Закаўказзя.
[Ад перс. kār(e)vān — караван і särai — палац.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)