карабе́льшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Уладальнік карабля; марак (уст.).

2. Тое, што і караблебудаўнік (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

карабе́льшчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. карабе́льшчык карабе́льшчыкі
Р. карабе́льшчыка карабе́льшчыкаў
Д. карабе́льшчыку карабе́льшчыкам
В. карабе́льшчыка карабе́льшчыкаў
Т. карабе́льшчыкам карабе́льшчыкамі
М. карабе́льшчыку карабе́льшчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

карабе́льшчык м., разг., уст. корабе́льщик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карабе́льшчык, ‑а, м.

1. Уст. Уладальнік карабля. // Той, хто плавае на караблі.

2. Разм. Тое, што і караблебудаўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

корабе́льщик уст., разг. карабе́льшчык, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)