казытлі́вы, -ая, -ае.
1. Адчувальны да козыту.
Казытлівае месца.
2. Які казыча, выклікае козыт.
К. ветрык.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
казытлі́вы
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
казытлі́вы |
казытлі́вая |
казытлі́вае |
казытлі́выя |
| Р. |
казытлі́вага |
казытлі́вай
казытлі́вае |
казытлі́вага |
казытлі́вых |
| Д. |
казытлі́ваму |
казытлі́вай |
казытлі́ваму |
казытлі́вым |
| В. |
казытлі́вы (неадуш.)
казытлі́вага (адуш.) |
казытлі́вую |
казытлі́вае |
казытлі́выя (неадуш.)
казытлі́вых (адуш.) |
| Т. |
казытлі́вым |
казытлі́вай
казытлі́ваю |
казытлі́вым |
казытлі́вымі |
| М. |
казытлі́вым |
казытлі́вай |
казытлі́вым |
казытлі́вых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
казытлі́вы
1. (чувствительный к щекотке) щекотли́вый;
2. щеко́тный, щеко́чущий
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
казытлі́вы, ‑ая, ‑ае.
1. Адчувальны да козыту. Казытлівае месца.
2. Які казыча, выклікае козыт. Трапіць [снег] на шчаку і адразу растае, расплываецца казытлівым халадком. Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рассме́ліцца, ‑люся, ‑лішся, ‑ліцца; зак.
Разм. Перастаць баяцца; асмялець. І пачуўшы ціхі ўздых і казытлівы дотык валасоў, рассмеліўся зусім, .. і прыгарнуў .. [Ніну] да сябе. Адамчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
щекотли́вый
1. разг., уст. казытлі́вы;
2. перен. даліка́тны;
щекотли́вый вопро́с даліка́тнае пыта́нне;
щеко́тлив в де́нежных дела́х даліка́тны ў грашо́вых спра́вах;
щекотли́вое обстоя́тельство даліка́тная акалі́чнасць;
щекотли́вое положе́ние даліка́тнае стано́вішча;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
свярбе́ць, ‑біць; незак.
1. Выклікаць адчуванне казытлівага болю. Я помню, як яна [крапіва] апякае рукі: як агнём, на целе потым чырванеюць пухіры, яны пякуць і свярбяць, іх потым раздзіраеш да крыві і слініш — робіцца трохі лягчэй. Адамчык. // Адчуваць казытлівы боль (пра цела і яго часткі). Цела так свярбела ад поту і тырсы, што хацелася драць абедзвюма рукамі. Місько. Узмакрэла ад поту шыя, правае вока, быццам што трапіла туды, непрыемна свярбела. Савіцкі.
2. безас. перан. Разм. Пра неадольнае жаданне зрабіць што‑н. — Ну ж і свярбела стрэльнуць, — прызнаўся Амяллян. Грахоўскі.
•••
Рукі свярбяць у каго гл. рука.
Скура свярбіць гл. скура.
Язык свярбіць гл. язык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тытунёвы, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да тытуню. Тытунёвы ліст. □ Кудзін адчыніў кабіну, з якой патыхнула сухім цяплом, пахам саляркі і тытунёвага дыму. Радкевіч. Сухі і казытлівы тытунёвы пыл лезе ў рот. Паўлаў. // Атрыманы з тытуню. Тытунёвае масла. // Звязаны з вырошчваннем, апрацоўкай і продажам тытуню. Тытунёвая фабрыка. Тытунёвы ларок. □ Палікарпаўна ўжо даўно тытунёвую расаду павеяла. Кулакоўскі. Арцём пайшоў шукаць шчасця на новых землях, тытунёвых плантацыях. Самуйлёнак.
2. Зеленавата-карычневы; колеру тытуню. [Лізагуб] гаварыў і ўсміхаўся белымі зубамі, а ўсмешка была халодная, абыякавая. Валасы бліскучыя ад брыльянціну, нібы карова ягоную галаву лізала. Вочы тытунёвага колеру, абыякава-ўважныя. Караткевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)