з’е́зд
‘дзеянне’
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
з’е́зд |
| Р. |
з’е́зду |
| Д. |
з’е́зду |
| В. |
з’е́зд |
| Т. |
з’е́здам |
| М. |
з’е́здзе |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
перадз’е́здаўскі, ‑ая, ‑ае.
Які бывае перад з’ездам, папярэднічае з’езду. Перадз’ездаўская дыскусія. Перадз’ездаўскія дні.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
з’е́зд
‘сход; месца, па якім з'язджаюць’
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
з’е́зд |
з’е́зды |
| Р. |
з’е́зда |
з’е́здаў |
| Д. |
з’е́зду |
з’е́здам |
| В. |
з’е́зд |
з’е́зды |
| Т. |
з’е́здам |
з’е́здамі |
| М. |
з’е́здзе |
з’е́здах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Мілі́ца ’зараснік азёрнага сіту Juncus L.’ (дзісн., Яшк.). З с.-лац. назвы milica, melica ’даволі рослая трава з роду Sorghum у паўд.-еўр. краінах’ < лац. milium ’проса’, роднаснага да ст.-грэч. μελίνη ’проса’. Трубачоў (Серболуж. лингв, сб. Даклад V з’езду славістаў, 181) на падставе в.- і н.-луж. wódna mil ’стрэлкаліст, Sigittaria L.’, ’шыльнік, Subularia aquatica L.’ выводзіць прасл. milica ’чарот, Scirpius’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
съездI м.
1. (действие) з’езд, род. з’е́зду м., з’язджа́нне, -ння ср.;
съезд с горы́ з’езд з гары́;
2. (место, по которому съезжают) з’езд, род. з’е́зда м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
з’езд I (род. з’е́зда) м. (форма общественной деятельности) съезд;
з. вучо́ных — съезд учёных;
парты́йны з. — парти́йный съезд
з’езд II м.
1. (род. з’е́зду) (действие) съезд;
з. з гары́ на са́нках — съезд с горы́ на са́нках;
2. (род. з’е́зда) (место, по которому съезжают) съезд, спуск;
стро́мы з. з гары́ — круто́й съезд (спуск) с горы́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прывіта́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. прывітаць.
2. Словы, рух, жэст, звернутыя да каго‑н. пры сустрэчы, як знак добразычлівасці, дружалюбнасці. — Дзень добры, рабяты! — Вучні дружна адказалі на прывітанне. Гамолка. Пасля першых прывітанняў абодва знайшлі агульную тэму. Васілевіч. Паперадзе Ігнат Струміла — кіўком галавы абменьваецца прывітаннем. Гартны. // Разм. Зварот да блізкага знаёмага пры сустрэчы. — Прывітанне, Анёлак! — засмяяўся Кастусь, успомніўшы ўчарашняе. Ваданосаў. — А-а, масквічкі! Ну, прывітанне, прывітанне! Рады вас бачыць на беларускай зямлі. Шчарбатаў.
3. Вусны або пісьмовы зварот да каго‑н., у якім выказваецца адабрэнне, добразычлівасць, пахвала. Прывітанне юбіляру. Прывітанне з’езду камсамола. □ Ка мне ў госці з прывітаннем шчырым І з песнямі калгаснікі прыйшлі. Купала. [Паўтарак:] Я перадам гэта пісьмо і ваша гарачае прывітанне будаўнікам Волга-Дона. Крапіва.
4. Сяброўскае пажаданне каму‑н. ад каго‑н. [Камандзір] перадаў мне прывітанне ад сяброў і знаёмых. Краўчанка. Ляці, мая песня, як сокал крылаты, Нясі прывітанне заходняму брату. А. Александровіч.
•••
З (камуністычным, сяброўскім і г. д.) прывітаннем — заключная форма ліста да каго‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)