засве́дчанне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. засве́дчанне
Р. засве́дчання
Д. засве́дчанню
В. засве́дчанне
Т. засве́дчаннем
М. засве́дчанні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

засве́дчанне ср. засвиде́тельствование; удостовере́ние; см. засве́дчыць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

засвиде́тельствование засве́дчанне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

натарыя́т, ‑а, М ‑рыяце, м.

Сістэма дзяржаўных органаў, задачай якіх з’яўляецца засведчанне правоў і фактаў, каб надаць ім юрыдычнае значэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

удостовере́ние

1. (действие) све́дчанне, -ння ср.; пасве́дчанне, -ння ср.; засве́дчанне, -ння ср.; см. удостове́рить, удостоверя́ть;

удостовере́ние по́дписи секретарём засве́дчанне по́дпісу сакратаро́м;

2. (документ) све́дчанне, -ння ср., пасве́дчанне, -ння ср., засве́дчанне, -ння ср.;

удостовере́ние ли́чности све́дчанне (пасве́дчанне, засве́дчанне) асо́бы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Пасве́дчанне ’пацвярджэнне’ (ТСБМ, Нас.), пасвядчэ́нне ’засведчанне’ (Яруш.). Да пасве́дчыць ’сцвердзіць, засведчыць што-н.’, ’выступіць у ролі сведкі’ < све́дка (гл.) < ве́даць. Станаўленне бел. лексем адбывалася пад уплывам польск. poświadczenie, poświadczyć, świadek ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)