закіпа́ць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. закіпа́ю закіпа́ем
2-я ас. закіпа́еш закіпа́еце
3-я ас. закіпа́е закіпа́юць
Прошлы час
м. закіпа́ў закіпа́лі
ж. закіпа́ла
н. закіпа́ла
Загадны лад
2-я ас. закіпа́й закіпа́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час закіпа́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

закіпа́ць несов.

1. закипа́ть, вскипа́ть;

2. перен. вскипа́ть;

1, 2 см. закіпе́ць 1, 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

закіпа́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Пачынаць кіпець, даходзіць да кіпення.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вскипа́ть несов. закіпа́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

закипа́ть несов. закіпа́ць, закі́пваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

закіпа́нне, ‑я, н.

Стан паводле знач. дзеясл. закіпаць — закіпець ​1.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

закіпа́нне ср. закипа́ние, вскипа́ние; см. закіпа́ць 1

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

закі́пваць

‘закіпаць’

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. закі́пваю закі́пваем
2-я ас. закі́пваеш закі́пваеце
3-я ас. закі́пвае закі́пваюць
Прошлы час
м. закі́пваў закі́пвалі
ж. закі́пвала
н. закі́пвала
Загадны лад
2-я ас. закі́пвай закі́пвайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час закі́пваючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

◎ Пу́лькнуць экспр. ’узлавацца’ (шчуч., Сл. ПЗБ). Няясна, магчыма, да пу́лькаць ’есці, пускаючы пузыры’ (гл.), параўн. пузы‑ ры́ха ’тоўстая, сварлівая кабета’ і пузырыцца ’закіпаць, падымацца пузырамі’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пузы́рыцца (пузы́рицьца) ’наядацца, напівацца; закіпаць, падымацца пухірамі; выстаўляць пуза ад гонару’ (Нас.), рус. пузы́риться ’тс’, укр. пузи́ритися уздымацца пухірамі; дуцца’, сюды ж пузыры́ха ’тоўстая, сварлівая кабета’ (барыс., Цыхун, вусн. паведамл.). Ад пузыр 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)