жлу́кціць, -кчу, -кціш, -кціць; незак., што (разм.).

Многа і прагна піць.

Ж. ваду.

Ж. гарэлку.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жлу́кціць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. жлу́кчу жлу́кцім
2-я ас. жлу́кціш жлу́кціце
3-я ас. жлу́кціць жлу́кцяць
Прошлы час
м. жлу́кціў жлу́кцілі
ж. жлу́кціла
н. жлу́кціла

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

жлу́кціць несов.

1. бу́чить;

ж. бялі́зну — бу́чить бельё;

2. перен., прост. (не в меру пить) дуть, хлеста́ть;

ж. гарэ́лку — дуть (хлеста́ть) во́дку

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жлу́кціць ​1, ‑кчу, ‑кціш, ‑кціць; незак., што.

1. У тэкстыльнай прамысловасці — апрацоўваць бавоўну, баваўняныя і льняныя вырабы растворам шчолачаў для ачысткі і падрыхтоўкі да бялення, афарбоўкі; у папяровай вытворчасці — апрацоўваць анучы з мэтай ачысткі ад гразі і тлушчу.

2. У пральнай справе — апрацоўваць бялізну мыльна-шчолачным растворам.

жлу́кціць ​2, ‑кчу, ‑кціш, ‑кціць; незак., што.

Разм. Многа і прагна піць. Узяўшы кубак, .. [Парэчкус] доўга і прагна жлукціў ваду. Броўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Жлу́кціць 1 ’запарваць бялізну’ (Нас., Сл. паўн.-зах.). Рус. дыял. смал., паўд., зах., бранск. жлу́ктить ’тс’, укр. уст. жлу́ктити ’тс’ (Грынч.), польск. żłukcić ’тс’. З літ. žlùgti ’мачыць бялізну ў шчолаку’. Літ. гл. пад жлукта 1.

Жлу́кціць 2, жлуктаць ’многа піць’ (ТСБМ). Рус. дыял. смал., кур., арл. жлуктить ’тс’, укр. жлу́ктити, жлукті́ти ’тс’. Перанос значэння жлукціць 1 у адпаведнасці з семантычнымі адносінамі жлукта 1, жлукта 2. Врачу (Лекс. балтызмы, 6) параўноўвае жлу́кціць ’піць’ з літ. žlùgti ’праваліцца, згінуць’, хаця літ. семантыка не зусім суадносная з усх.-слав.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пажлу́кціць, ‑жлукчу, ‑жлукціш, ‑жлукціць; зак., што.

1. Выжлукціць усё, многае.

2. і без дап. Жлукціць некаторы час.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жлу́кціцца, ‑ціцца; незак.

Зал. да жлукціць ​1.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бу́чить несов., техн. жлу́кціць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жлу́кчаны бу́ченный; см. жлу́кціць 1

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жлу́кчанне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. жлукціць ​1.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)