ерэты́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.
Паслядоўнік ерасі (у 1 знач.).
|| ж. ерэты́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.
|| прым. ерэты́чны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ерэты́к
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ерэты́к |
ерэтыкі́ |
| Р. |
ерэтыка́ |
ерэтыко́ў |
| Д. |
ерэтыку́ |
ерэтыка́м |
| В. |
ерэтыка́ |
ерэтыко́ў |
| Т. |
ерэтыко́м |
ерэтыка́мі |
| М. |
ерэтыку́ |
ерэтыка́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ерэты́к, ‑а, м.
Адступнік ад догматаў пануючай рэлігіі, паслядоўнік ерасі. Барацьба інквізіцыі з ерэтыкамі. // перан. Разм. Пра таго, хто адступае ад агульнапрынятых правіл, палажэнняў.
[Грэч. hairetikós.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ерэты́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Жан. да ерэтык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Недаве́рак ’той, хто не верыць’ (Бяльк., ТСБМ): Niedawierki każuć, szto czerwiaka zubatocza niema na świeci (Пятк. 2), ’дысідэнт, не адной веры’ (Нас.), недавя́рак ’недаверлівы чалавек’ (Сцяц.), ’злыдзень, прахвост’ (дзярж., Нар. сл.), укр. недові́рок ’рэнегат; малаверны’, польск. niedowiarek ’няверны, ерэтык, адшчапенец; няверуючы, атэіст; малаверны чалавек’. Здаецца, што тут аб’ядналіся розныя па паходжанню словы; адны з іх утвораны ад не давяраць або з больш ранняга спалучэння не да веры (польск. nie do wiary) ’цяжка паверыць’, якія маглі з’явіцца самастойна ў кожнай з моў, іншыя запазычаны з польскай мовы, куды, як мяркуецца, трапілі з чэш. nedověrek ’ерэтык, адступнік’ (параўн. Урбаньчык, ZPSS, 1988, 457).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)