дымі́ць, -млю́, -мі́ш, -мі́ць; -мі́м, -міце́, -мя́ць; незак.

1. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Кепска гарэць, даючы многа дыму.

Газніца дыміць.

2. чым. Курыць, пускаючы дым.

Д. папяросай.

|| зак. надымі́ць, -млю́, -мі́ш, -мі́ць; -мі́м, -міце́, -мя́ць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дымі́ць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. дымлю́ дымі́м
2-я ас. дымі́ш дыміце́
3-я ас. дымі́ць дымя́ць
Прошлы час
м. дымі́ў дымі́лі
ж. дымі́ла
н. дымі́ла
Загадны лад
2-я ас. дымі́ дымі́це

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дымі́ць несов. (напускать дыма) дыми́ть;

д. папяро́сай — дыми́ть папиро́сой

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дымі́ць, ‑млю, ‑міш, ‑міць; незак.

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Выпускаць дым; дрэнна гарэць, вылучаючы вялікую колькасць дыму. Да прыстані па рацэ ідзе пасажырскі параход. Ён густа дыміць, папераджальна гудзе і грыміць лопасцямі вінта ў вадзе. Галавач. Святла нідзе не было, толькі ў адзінокім доме дыміла газніца з меднай гільзы, а людзей была поўная хата, як зачыніць. Няхай. // Прапускаць дым праз шчыліны (пра печ, комін і пад.). Печ дыміць. □ Гудзе, падвывае вецер. Буржуйка спалохана ўсхліпвае, дыміць. Асіпенка.

2. чым і без дап. Курыць, пускаючы многа дыму. Сцяпан сядзеў за сталом і дыміў папяросай. Кудравец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

надымі́ць гл. дыміць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

задымі́ць², -ымлю́, -ы́міш, -ы́міць; зак.

Пачаць дыміць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кура́вы, -ая, -ае. (разм.).

1. Які дыміць.

Куравая галавешка.

2. Пакрыты сажай ад дыму, закуродымлены.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

задымі́ць ​1, ‑дымлю, ‑дыміш, ‑дыміць; зак., каго-што.

Закурыць, закапціць. Задыміць столь. // Напоўніць дымам.

задымі́ць ​2, ‑дымлю, ‑дыміш, ‑дыміць; зак.

Пачаць дыміць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыме́ць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. - -
2-я ас. - -
3-я ас. дымі́ць дымя́ць
Прошлы час
м. дыме́ў дыме́лі
ж. дыме́ла
н. дыме́ла

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ляжа́к, лежака́, мн. лежакі́; лежако́ў, м.

1. Месца для ляжання.

2. Ніжняе апорнае ляжачае бервяно зруба.

3. Гарызантальная частка дымахода, якая вядзе ад печы да коміна.

Л. дыміць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)