дубі́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

1. гл. дубіна.

2. Тоўстая палка.

Гумавая д.

Палітыка вялікай дубінкі (перан.: палітыка грубай сілы).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ду́бінка

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Ду́бінка
Р. Ду́бінкі
Д. Ду́бінцы
В. Ду́бінку
Т. Ду́бінкай
Ду́бінкаю
М. Ду́бінцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Дубі́нка

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Дубі́нка
Р. Дубі́нкі
Д. Дубі́нцы
В. Дубі́нку
Т. Дубі́нкай
Дубі́нкаю
М. Дубі́нцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дубі́нка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дубі́нка дубі́нкі
Р. дубі́нкі дубі́нак
Д. дубі́нцы дубі́нкам
В. дубі́нку дубі́нкі
Т. дубі́нкай
дубі́нкаю		 дубі́нкамі
М. дубі́нцы дубі́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дубі́нка ж. дуби́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дубі́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Памянш. да дубіна (у 1 знач.). Высек ён дубінку, І як толькі сядзе авадзень на каня, дурань трах яго дубінкаю! Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дубі́на, -ы, мн. -ы, -бі́н, ж.

1. Тоўстая, звычайна дубовая палка.

2. перан. Пра тупога, неразумнага чалавека (лаянк.).

|| памянш. дубі́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж. (да 1 знач.) і дубі́начка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

смяхо́тны, ‑ая, ‑ае.

Разм. Тое, што і смехатворны. А гэтая дубінка, з якою я так казырыўся на печы, здалася мне проста смяхотнаю. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дуби́нка ж. дубі́нка, -кі ж., кол, род. кала́ м., дручо́к, -чка́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Мачуга ’дубінка’, ст.-бел. мочукга (XVI ст.) — са ст.-польск. maczuga ’тс’, якое з рум. măciucă ’кій з тоўстым канцом’ (Булыка, Лекс. запазыч., 104) < лац. mattea ’палка’ (Брукнер, 317).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)