дрыво́тня, -і, мн. -і, -яў, ж.

Павець для дроў.

Дровы знаходзіліся ў дрывотні.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дрыво́тня

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дрыво́тня дрыво́тні
Р. дрыво́тні дрыво́тняў
Д. дрыво́тні дрыво́тням
В. дрыво́тню дрыво́тні
Т. дрыво́тняй
дрыво́тняю		 дрыво́тнямі
М. дрыво́тні дрыво́тнях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дрыво́тня ж. дровяно́й сара́й, дровя́ник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дрыво́тня, ‑і, ж.

Хлеў або павець для дроў. У дрывотні бацька.. калоў дровы. Пальчэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дрыво́тнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Тое, што і дрывотня.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дрыво́тнік м., см. дрыво́тня

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дрыво́тнік, ‑а, м.

Тое, што і дрывотня. Пад вечар Сяргееў дружбак, вярнуўшыся з горада, зайшоў сюды, у дрывотнік, як бы па дровы, і расказаў аб тым, што адбылося ў гаражы гэтымі днямі. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Стаю́шка ‘дрывотня’ (Сл. Брэс.). Першапачаткова, відаць, ‘загарадка’, тады да наступнага слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Трэ́снік ‘дрывотня, месца каля хлява, дзе сякуць дровы’ (Сцяшк., Серб., Сл. ПЗБ; рагач., бабр., ЛА, 1). З ⁺трэск‑нік, да трэ́ска (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Трасо́тнік ‘месца на двары, дзе сякуць дровы’ (брасл., віл., чэрв., Сл. ПЗБ). Варыянт да трасочнік ‘тс’ (гл. траскоўнік), магчыма, у выніку ўплыву дрывотнік ‘дрывотня’, што да дравато́нь ‘месца, дзе ляжаць дровы’ (Юрч.) < *drьvotonъ (ЭССЯ, 5, 143; гл. дровы і цяць, тнуць 1).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)