дзіку́нскі

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. дзіку́нскі дзіку́нская дзіку́нскае дзіку́нскія
Р. дзіку́нскага дзіку́нскай
дзіку́нскае		 дзіку́нскага дзіку́нскіх
Д. дзіку́нскаму дзіку́нскай дзіку́нскаму дзіку́нскім
В. дзіку́нскі (неадуш.)
дзіку́нскага (адуш.)		 дзіку́нскую дзіку́нскае дзіку́нскія (неадуш.)
дзіку́нскіх (адуш.)
Т. дзіку́нскім дзіку́нскай
дзіку́нскаю		 дзіку́нскім дзіку́нскімі
М. дзіку́нскім дзіку́нскай дзіку́нскім дзіку́нскіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дзіку́нскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. дзіку́нскі дзіку́нская дзіку́нскае дзіку́нскія
Р. дзіку́нскага дзіку́нскай
дзіку́нскае		 дзіку́нскага дзіку́нскіх
Д. дзіку́нскаму дзіку́нскай дзіку́нскаму дзіку́нскім
В. дзіку́нскі (неадуш.)
дзіку́нскага (адуш.)		 дзіку́нскую дзіку́нскае дзіку́нскія (неадуш.)
дзіку́нскіх (адуш.)
Т. дзіку́нскім дзіку́нскай
дзіку́нскаю		 дзіку́нскім дзіку́нскімі
М. дзіку́нскім дзіку́нскай дзіку́нскім дзіку́нскіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дзіку́нскі дика́рский

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзіку́нскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дзікуна, уласцівы дзікуну. Дзікунскі выгляд. Дзікунскія паводзіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзіку́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Чалавек з племені, якое знаходзіцца на ступені першабытнай культуры; нецывілізаваны чалавек.

2. Нелюдзімы, дзікаваты чалавек, які пазбягае людзей (разм.).

|| ж. дзіку́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. дзіку́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дика́рский дзіку́нскі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

і́дал, ‑а, м.

1. Статуй, скульптура, якім язычнікі пакланяліся як бажаству. Дзікунскі ідал. □ Не веру ідалам паганым, Што выразаюць разьбяры, Бажкам не веру маляваным, Што мажуць фарбай маляры. Купала.

2. перан. Пра таго, хто з’яўляецца прадметам абажання або нізкапаклонства. Жанчына павінна быць жанчынай, а не муміяй, якая дзеля свайго ідала адраклася ад усяго зямнога. Лобан.

3. Лаянк. Нягоднік. — Жартачкі — сто гусей перадушыў — ідал! Ваданосаў.

[Ад грэч. eidōlon — скульптура, малюнак.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парва́цца, ‑рвецца; зак.

1. Разарвацца, раздзяліцца на часткі ад нацягвання. Ехала я і марыла: паставяць мяне каля машыны, што сама вяжа панчохі, буду хадзіць між станкоў, глядзець, каб нідзе нітачка не парвалася. Жычка.

2. Разадрацца на часткі, падрацца. Дастаў з камсамольскага білета яе даўняе пісьмо, што некалі ўратавала мяне, яно парвалася на складках, словы пабляклі, а то і выцвілі. Марціновіч. / Пра хмары. Бралася на добрую пагоду: хмара, што ўчора абцягнула сяло, парвалася. Капыловіч.

3. Стаць дзіравым, непрыгодным для носкі; знасіцца. Светлая дзяўчыніна сукенка прыняла дзікунскі выгляд. Блакітныя панчошкі парваліся. Маўр.

4. перан. Спыніцца, скончыцца. Дакладна ніхто нічога не ведаў. Сувязь з падпольшчыкамі парвалася. Асіпенка. Аднак сувязь паміж паэтамі не парвалася: часта новаасуджаны нёс у турму некалькі вершаў Танка і знаёміў з імі таварышаў па камеры. У. Калеснік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)