двухчле́нны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
двухчле́нны |
двухчле́нная |
двухчле́ннае |
двухчле́нныя |
| Р. |
двухчле́ннага |
двухчле́ннай
двухчле́ннае |
двухчле́ннага |
двухчле́нных |
| Д. |
двухчле́ннаму |
двухчле́ннай |
двухчле́ннаму |
двухчле́нным |
| В. |
двухчле́нны (неадуш.)
двухчле́ннага (адуш.) |
двухчле́нную |
двухчле́ннае |
двухчле́нныя (неадуш.)
двухчле́нных (адуш.) |
| Т. |
двухчле́нным |
двухчле́ннай
двухчле́ннаю |
двухчле́нным |
двухчле́ннымі |
| М. |
двухчле́нным |
двухчле́ннай |
двухчле́нным |
двухчле́нных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
двухчле́нны мат. двучле́нный
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
двухчле́нны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да двухчлена. Двухчленнае ўраўненне.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
двухчле́н, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).
Алгебраічны выраз, які ўяўляе сабой суму або рознасць двух адначленаў; біном.
|| прым. двухчле́нны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)