двухчле́нны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. двухчле́нны двухчле́нная двухчле́ннае двухчле́нныя
Р. двухчле́ннага двухчле́ннай
двухчле́ннае		 двухчле́ннага двухчле́нных
Д. двухчле́ннаму двухчле́ннай двухчле́ннаму двухчле́нным
В. двухчле́нны (неадуш.)
двухчле́ннага (адуш.)		 двухчле́нную двухчле́ннае двухчле́нныя (неадуш.)
двухчле́нных (адуш.)
Т. двухчле́нным двухчле́ннай
двухчле́ннаю		 двухчле́нным двухчле́ннымі
М. двухчле́нным двухчле́ннай двухчле́нным двухчле́нных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

двухчле́нны мат. двучле́нный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

двухчле́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да двухчлена. Двухчленнае ўраўненне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

двухчле́нны матэм. binómisch; лінгв. zwéigliedrig

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

двухчле́н, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Алгебраічны выраз, які ўяўляе сабой суму або рознасць двух адначленаў; біном.

|| прым. двухчле́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

двучле́нный двухчле́нны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

zwéigliedrig

a двухчле́нны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

zwéiteilig

a

1) раздзе́лены папала́м, які́ склада́ецца з дзвюх ча́стак

2) матэм. двухчле́нны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

binomial

[,baɪˈnoʊmɪəl]

1.

n.

1) Math. двухчле́н, біно́м -а m.

2) падво́йны тэ́рмін

2.

adj.

1) які́ склада́ецца з двух тэ́рмінаў, падво́йны

2) двухчле́нны, біно́мны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)