даміна́нта, -ы, ДМ -нце, мн. -ы, -на́нт і -аў, ж. (кніжн.).

Асноўная, найважнейшая ідэя, прыкмета або частка чаго-н.

|| прым. даміна́нтны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

даміна́нта

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. даміна́нта даміна́нты
Р. даміна́нты даміна́нтаў
Д. даміна́нце даміна́нтам
В. даміна́нту даміна́нты
Т. даміна́нтай
даміна́нтаю		 даміна́нтамі
М. даміна́нце даміна́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

даміна́нта ж. домина́нта

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

даміна́нта, ‑ы, ДМ ‑нце, ж.

Кніжн. Асноўная, дамінуючая ідэя; асноўная прымета або важнейшая састаўная частка чаго‑н.

[Іт. dominante.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

субдаміна́нта, ‑ы, ДМ ‑нце, ж.

Чацвёртая ступень дыятанічнай гамы, ніжняя дамінанта.

[Ад лац. sub — пад і dominans — пануючы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

домина́нта в разн. знач. даміна́нта, -ты ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)