гарла́ч

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гарла́ч гарлачы́
Р. гарлача́ гарлачо́ў
Д. гарлачу́ гарлача́м
В. гарла́ч гарлачы́
Т. гарлачо́м гарлача́мі
М. гарлачы́ гарлача́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гарла́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Гліняны гладыш з вузкім горлам для малака.

|| памянш. гарла́чык, -а, мн. -і, -аў, м.

|| прым. гарла́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гарла́ч, -ча́ м. кувши́н, горла́ч, кри́нка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гарла́ч, ‑а, м.

Від збана з вузкім горлам. Гарлач з малаком. □ Сцюдзёнку ў гарлачах на жніва Няслі дзяўчаты ад крынічкі. Калачынскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Гарла́ч ’збанок’, ’збанок з доўгім горлам’, ’збан’ (БРС, Нас., Касп.), гарла́ч, гарла́сьцік ’збанок без ручкі’ (Сцяшк., Бяльк.), рус. горла́ч. Паводле Трубачова (Ремесл. терм., 216), зыходзіць да прасл. *gъrdlačь (да *gъrdlo ’горла’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

горла́ч

1. зоол. гарла́ч, -ча́ м.;

2. (глиняный горшок) обл. гарла́ч, -ча́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гарла́чык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. гл. гарлач.

2. Вадзяная расліна сямейства гарлачыкавых з вялікімі лістамі і жоўтымі ці белымі кветкамі; вадзяная лілія.

|| прым. гарла́чыкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сыраква́ша, ‑ы, ж.

Густое кіслае малако. [Цешча] прынесла драчоны, пузаты трохлітровы гарлач і старанна сабрала з яго ўвесь вяршок, аж да сіняватай сыраквашы. Б. Стральцоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кри́нка ж. глады́ш, -ша́ м., збан, род. збана́ м., гарла́ч, -ча́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зжа́ліцца, ‑люся, ‑лішся, ‑ліцца; заг. зжалься; зак., над кім.

Пашкадаваць каго‑н., злітавацца над кім‑н. Добрая бабулька зжалілася над Мазіным і прынесла са склепа цэлы гарлач малака. Каваль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)