галадава́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. галадава́нне
Р. галадава́ння
Д. галадава́нню
В. галадава́нне
Т. галадава́ннем
М. галадава́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

галадава́нне ср., см. галада́нне

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

галадава́нне, ‑я, н.

Стан паводле знач. дзеясл. галадаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Галадо́ўля ’голад, галадаванне’ (БРС, Касп., Шат.). Як і галадо́ўка, утварэнне ад дзеяслова галадава́ць. Суф. ‑оўля звычайна з’яўляецца пры вытворных назоўніках (для абазначэння дзеяння) ад дзеясловаў з марфемай *ov‑ (*‑ou̯‑): будава́ць — будоўля і г. д.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

голад, галадоўка, недаяданне / у жывёлы: бяскорміца; галадоўля, галадаванне, галадуха, галаднеча, бясхлеб'е, бясхлебіца (разм.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)