гадуне́ц

‘расліна’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гадуне́ц гадунцы́
Р. гадунца́ гадунцо́ў
Д. гадунцу́ гадунца́м
В. гадуне́ц гадунцы́
Т. гадунцо́м гадунца́мі
М. гадунцы́ гадунца́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гадуне́ц

‘дзіця’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гадуне́ц гадунцы́
Р. гадунца́ гадунцо́ў
Д. гадунцу́ гадунца́м
В. гадунца́ гадунцо́ў
Т. гадунцо́м гадунца́мі
М. гадунцу́ гадунца́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гадуне́ц, -нца́ м., разг., см. гадава́нец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гадуне́ц, ‑нца; м.

Разм. Тое, што і гадаванец. На заработкі [Сымоніха] рэдка ходзіць: часу няма, трэба гадунца даглядаць. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аднаго́дак, ‑дка, м.

1. Чалавек аднаго года нараджэння з кім‑н.; равеснік. Зусім яшчэ нядаўна ўсе ў двары гаварылі, што Наташа і Віця аднагодкі і што ў школу яны пойдуць разам. Курто.

2. Расліна ці жывёліна ўзростам у адзін год; гадунец, пярэзімак (пра жывёл).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)