віка́рый, -я, мн. -і, -яў, м.

У праваслаўнай царкве: памочнік епіскапа, епіскап без епархіі; у пратэстанцкай царкве: памочнік святара.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

віка́рый

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. віка́рый віка́рыі
Р. віка́рыя віка́рыяў
Д. віка́рыю віка́рыям
В. віка́рыя віка́рыяў
Т. віка́рыем віка́рыямі
М. віка́рыю віка́рыях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

віка́рый м., церк. вика́рий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

віка́рый, ‑я, м.

У праваслаўнай царкве — епіскап, які з’яўляецца намеснікам архірэя; у каталіцкай царкве — намеснік епіскапа ці прыходскага свяшчэнніка.

[Лац. vicarius.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Віка́рый ’намеснік архірэя ў праваслаўнай царкве ці епіскапа або прыходскага свяшчэнніка ў каталіцкай царкве’ (БРС, КТС). Запазычана з царкоўнага с.-вяк.-лац. vicārius ’намеснік’ < лац. vicis ’змена’ (Праабражэнскі, 1, 83; Фасмер, 1, 314; Брукнер, 621; Махэк₂, 689; Скок, 3, 592) ці з польск. wikary (Булыка, Запазыч., 63).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вика́рий церк. віка́рый, -рыя м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)