вяшчу́нка

‘жанчына’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. вяшчу́нка вяшчу́нкі
Р. вяшчу́нкі вяшчу́нак
Д. вяшчу́нцы вяшчу́нкам
В. вяшчу́нку вяшчу́нак
Т. вяшчу́нкай
вяшчу́нкаю		 вяшчу́нкамі
М. вяшчу́нцы вяшчу́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вяшчу́нка

‘прадмет; з'ява’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. вяшчу́нка вяшчу́нкі
Р. вяшчу́нкі вяшчу́нак
Д. вяшчу́нцы вяшчу́нкам
В. вяшчу́нку вяшчу́нкі
Т. вяшчу́нкай
вяшчу́нкаю		 вяшчу́нкамі
М. вяшчу́нцы вяшчу́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вяшчу́нка ж., см. вяшчу́ха

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вяшчу́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жан. да вяшчун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вяшчу́н, вешчуна́, мн. вешчуны́, вешчуно́ў, м.

1. Прадказальнік, прадракальнік.

В. буры.

2. Тое, што і вяшчальнік (у 2 знач.).

|| ж. вяшчу́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак і вяшчу́ння, -і, мн. -і, -яў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вяшчу́ння ж., см. вяшчу́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вещу́нья уст. вяшчу́нка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ве́стница вясту́нка, -кі ж.; вяшчу́нка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

куде́сница

1. поэз., уст. вяшчу́нка, -кі ж.; (колдунья) вядзьма́рка, -кі ж., чараўні́ца, -цы ж.;

2. перен. чараўні́ца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)