вяшчу́н, вешчуна́, мн. вешчуны́, вешчуно́ў, м.

1. Прадказальнік, прадракальнік.

В. буры.

2. Тое, што і вяшчальнік (у 2 знач.).

|| ж. вяшчу́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак і вяшчу́ння, -і, мн. -і, -яў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вяшчу́н

‘прадмет; з'ява’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вяшчу́н вешчуны́
Р. вешчуна́ вешчуно́ў
Д. вешчуну́ вешчуна́м
В. вяшчу́н вешчуны́
Т. вешчуно́м вешчуна́мі
М. вешчуне́ вешчуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вяшчу́н

‘істота’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вяшчу́н вешчуны́
Р. вешчуна́ вешчуно́ў
Д. вешчуну́ вешчуна́м
В. вешчуна́ вешчуно́ў
Т. вешчуно́м вешчуна́мі
М. вешчуне́ вешчуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вяшчу́н (род. вешчуна́) м.

1. вещу́н, предсказа́тель, прорица́тель;

2. см. вяшча́льнік

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вяшчу́н, вешчуна, м.

1. Прадказальнік, прадракальнік. Вяшчун буры. Вяшчун прарочы. Вецер-вяшчун.

2. Тое, што і вяшчальнік (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вяшчу́н (БРС, Грыг., КТС). Укр. віщун, рус. вещун ’тс’. Крыніца бел. і ўкр. слоў — рус. мова, дзе вещун < вещать. Адносна такога тыпу словаўтварэння гл. Слаўскі, SP, 134.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вяшчу́ння, ‑і, ж.

Жан. да вяшчун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вяшчу́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жан. да вяшчун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вещу́н уст. вяшчу́н, род. вешчуна́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

волхв уст. вяшчу́н, род. вешчуна́ м., вядзьма́к, род. ведзьмака́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)