вяро́вачны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. вяро́вачны вяро́вачная вяро́вачнае вяро́вачныя
Р. вяро́вачнага вяро́вачнай
вяро́вачнае		 вяро́вачнага вяро́вачных
Д. вяро́вачнаму вяро́вачнай вяро́вачнаму вяро́вачным
В. вяро́вачны (неадуш.)
вяро́вачнага (адуш.)		 вяро́вачную вяро́вачнае вяро́вачныя (неадуш.)
вяро́вачных (адуш.)
Т. вяро́вачным вяро́вачнай
вяро́вачнаю		 вяро́вачным вяро́вачнымі
М. вяро́вачным вяро́вачнай вяро́вачным вяро́вачных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вяро́вачны верёвочный, бечёвочный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вяро́вачны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да вяроўкі; зроблены з вяроўкі. Вяровачны цэх. Вяровачныя павады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вяро́вачны ’зроблены з вяроўкі’ (БРС), вяро́вычный ’тс’ (Бяльк.), укр. вірьовочный, рус. верёвочный, ст.-рус. веревочный. Усходнеславянскае. Утворана ад ст.-рус. вьрвък‑а і суф. ‑ьнъ. Да вяроўка (гл.). Гл. яшчэ вяроўчаны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вяро́ўка, -і, ДМ -ўцы, мн. -і, -ро́вак, ж.

Выраб з кручаных або вітых у некалькі столак доўгіх пасмаў пянькі ці іншых матэрыялаў, які ўжыв. для звязвання і іншых патрэб.

Увязаць воз вяроўкай.

◊

Вяроўка плача па кім (разм.) — пра таго, хто заслугоўвае пакарання.

|| памянш. вяро́вачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

|| прым. вяро́вачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кана́тна-вяро́вачны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. кана́тна-вяро́вачны кана́тна-вяро́вачная кана́тна-вяро́вачнае кана́тна-вяро́вачныя
Р. кана́тна-вяро́вачнага кана́тна-вяро́вачнай
кана́тна-вяро́вачнае		 кана́тна-вяро́вачнага кана́тна-вяро́вачных
Д. кана́тна-вяро́вачнаму кана́тна-вяро́вачнай кана́тна-вяро́вачнаму кана́тна-вяро́вачным
В. кана́тна-вяро́вачны (неадуш.)
кана́тна-вяро́вачнага (адуш.)		 кана́тна-вяро́вачную кана́тна-вяро́вачнае кана́тна-вяро́вачныя (неадуш.)
кана́тна-вяро́вачных (адуш.)
Т. кана́тна-вяро́вачным кана́тна-вяро́вачнай
кана́тна-вяро́вачнаю		 кана́тна-вяро́вачным кана́тна-вяро́вачнымі
М. кана́тна-вяро́вачным кана́тна-вяро́вачнай кана́тна-вяро́вачным кана́тна-вяро́вачных

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бечёвочный вяро́вачны, або́рачны; шпага́тавы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

плётка¹, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.

Раменны, вяровачны і пад. бізун.

Раменная п.

|| прым. плётачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

верёвочный вяро́вачны; (сделанный из верёвки) вераўча́ны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вяро́ўчаны ’вяровачны’ (КТС, К. Чорны, І. Чыгрынаў), укр. вірьовча́ний. Відавочна, утворана ад вяроўк‑а і суф. ‑ьнъ. Гл. таксама вяровачны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)