вярбо́ўка гл. вербаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Вярбо́ўка

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Вярбо́ўка
Р. Вярбо́ўкі
Д. Вярбо́ўцы
В. Вярбо́ўку
Т. Вярбо́ўкай
Вярбо́ўкаю
М. Вярбо́ўцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вярбо́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. вярбо́ўка
Р. вярбо́ўкі
Д. вярбо́ўцы
В. вярбо́ўку
Т. вярбо́ўкай
вярбо́ўкаю
М. вярбо́ўцы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вярбо́ўка ж. вербо́вка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вярбо́ўка, ‑і, ДМ ‑цы, ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. вербаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вярбо́ўка ’набор, наём, прыцягванне добраахвотнікаў у якую-небудзь арганізацыю’. Бел. лексема ўтворана ад дзеяслова вербаваць, які (таксама як і рус. вербовать) быў запазычаны з польск. werbować ’набіраць у войска’; ’старацца знайсці сабе аднадумцаў, добраахвотнікаў’ < ням. werben ’набіраць рэкрутаў’ (Фасмер, 1, 294; Шанскі, 1, В, 56; Брукнер, 608). Гл. вербаваць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вербава́ць, вярбу́ю, вярбу́еш, вярбу́е; вярбу́й; вербава́ны; незак., каго.

Набіраць, наймаць людзей на якую-н. працу, схіляць да ўступлення ў якую-н. арганізацыю.

В. рабочых на лесараспрацоўкі.

В. дабравольцаў.

|| зак. завербава́ць, -вярбу́ю, -вярбу́еш, -вярбу́е; -вярбу́й; -вербава́ны.

|| наз. вярбо́ўка, -і, ДМ -ўцы, мн. -і, -бо́вак, ж.

|| прым. вярбо́вачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вербо́вка ж. вярбо́ўка, -кі ж., вербава́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наёмнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Ваеннаслужачы наёмнага войска.

Вярбоўка наёмнікаў.

2. Той, хто за плату гатоў здзейсніць злачынства, выгаднае наймальніку.

Няма апраўдання наёмнікам і тэрарыстам.

3. Тое, што і найміт.

|| ж. наёмніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. наёмніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)