вя́зка, -і, ДМ -зцы, ж.

1. гл. вязаць.

2. мн. -і, -зак. Звязак аднародных прадметаў, звязаны ахапак чаго-н.

В. абаранкаў.

В. дроў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вя́зка

прыслоўе, утворана ад прыметніка

станоўч. выш. найвыш.
вя́зка - -

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вя́зка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. вя́зка вя́зкі
Р. вя́зкі вя́зак
Д. вя́зцы вя́зкам
В. вя́зку вя́зкі
Т. вя́зкай
вя́зкаю		 вя́зкамі
М. вя́зцы вя́зках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вя́зка ж.

1. (действие) вя́зка, -кі ж., вяза́нне, -ння ср.;

2. (связка чего-л.) прост. вя́зка, -кі ж., звя́зак, -зка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вя́зка ж.

1. (действие) вя́зка;

2. (связанная охапка чего-л.) вяза́нка, свя́зка;

в. дроў — вяза́нка дров

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вя́зка, ‑і, ДМ ‑зцы, ж.

1. Дзеянне паводле дзеясл. вязаць (у 1, 3 знач.).

2. Спосаб вязання. Ручная, машынная вязка.

3. Р мн. ‑зак. Звязак аднародных прадметаў, звязаны ахапак чаго‑н. Вязка галля. Вязка абаранкаў. Вязка травы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вязка, звязка, вясла, нізанка, нізка; перавяз, перавясла, вянок, маток (абл.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

вяза́ць, вяжу́, вя́жаш, вя́жа; вяжы́; вя́заны; незак.

1. што. Закручваючы жгутом, вяроўкай, сцягваць.

В. снапы.

2. каго. Сцягваць каму-н. вяроўкай, рэменем рукі, ногі, пазбаўляючы магчымасці рухацца.

В. разбойніка.

3. што і без дап. Плесці кручком, пруткамі або на машыне з якога-н. матэрыялу.

В. карункі.

В. панчохі.

4. што. Змацоўваць чым-н. (спец.).

В. цагліны цэментам.

В. бярвенне.

5. звычайна безас. Выклікаць вяжучае адчуванне.

Вяжа ў роце ад кіслага.

Танін вяжа.

|| зак. звяза́ць, звяжу́, звя́жаш, звя́жа; звяжы́; звя́заны (да 1—4 знач.).

|| наз. вя́зка, -і, ДМ -зцы, ж. (да 1, 3 і 4 знач.) і вяза́нне, -я, н. (да 1 і 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Вязо́к

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Вязо́к
Р. Вязка́
Д. Вязку́
В. Вязо́к
Т. Вязко́м
М. Вязку́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пак¹, -а, мн. -і, -о́ў, м.

Стос, вязка пэўных прадметаў.

П. газет.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)