Verbum

анлайнавы слоўнік

вя́зка, -і, ДМ -зцы, ж.

1. гл. вязаць.

2. мн. -і, -зак. Звязак аднародных прадметаў, звязаны ахапак чаго-н.

В. абаранкаў.

В. дроў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вя́зка

прыслоўе, утворана ад прыметніка

станоўч.	выш.	найвыш.
вя́зка	-	-

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вя́зка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вя́зка ж.

1. (действие) вя́зка, -кі ж., вяза́нне, -ння ср.;

2. (связка чего-л.) прост. вя́зка, -кі ж., звя́зак, -зка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вя́зка ж.

1. (действие) вя́зка;

2. (связанная охапка чего-л.) вяза́нка, свя́зка;

в. дроў — вяза́нка дров

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вя́зка, ‑і, ДМ ‑зцы, ж.

1. Дзеянне паводле дзеясл. вязаць (у 1, 3 знач.).

2. Спосаб вязання. Ручная, машынная вязка.

3. Р мн. ‑зак. Звязак аднародных прадметаў, звязаны ахапак чаго‑н. Вязка галля. Вязка абаранкаў. Вязка травы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вя́зка^I ж

1. (трыкатажу) Strícken n -s; Häkeln n -s (кручком);

2.:

машы́нная вя́зка maschínengestrickt;

ручна́я вя́зка hándgestrickt;

3. гл вяза́нка

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

вя́зка^II прысл гл вязкі

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

вязка

Том: 6, старонка: 229.

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

вязка, звязка, вясла, нізанка, нізка; перавяз, перавясла, вянок, маток (абл.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)