высакаго́р’е
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
высакаго́р’е |
высакаго́р’і |
| Р. |
высакаго́р’я |
высакаго́р’яў |
| Д. |
высакаго́р’ю |
высакаго́р’ям |
| В. |
высакаго́р’е |
высакаго́р’і |
| Т. |
высакаго́р’ем |
высакаго́р’ямі |
| М. |
высакаго́р’і |
высакаго́р’ях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
высакаго́р’е ср. высокого́рье
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
высакаго́р’е, ‑я, н.
Мясцовасць, што знаходзіцца высока ў гарах.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
высокого́рье высакаго́р’е, -р’я ср.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)