высакаго́рны, -ая, -ае.

Размешчаны ў гарах, у высокай горнай мясцовасці.

В. раён.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

высакаго́рны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. высакаго́рны высакаго́рная высакаго́рнае высакаго́рныя
Р. высакаго́рнага высакаго́рнай
высакаго́рнае		 высакаго́рнага высакаго́рных
Д. высакаго́рнаму высакаго́рнай высакаго́рнаму высакаго́рным
В. высакаго́рны (неадуш.)
высакаго́рнага (адуш.)		 высакаго́рную высакаго́рнае высакаго́рныя (неадуш.)
высакаго́рных (адуш.)
Т. высакаго́рным высакаго́рнай
высакаго́рнаю		 высакаго́рным высакаго́рнымі
М. высакаго́рным высакаго́рнай высакаго́рным высакаго́рных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

высакаго́рны высокого́рный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

высакаго́рны, ‑ая, ‑ае.

1. Размешчаны ў высокай горнай мясцовасці. Высакагорнае возера, плато.

2. Прыстасаваны для такой мясцовасці. Высакагорны транспарт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

высокого́рный высакаго́рны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

альпі́йскі, -ая, -ае.

1. прым. да Альпы.

2. Высакагорны.

Альпійская расліннасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

альпіні́зм, ‑у, м.

Від спорту; высакагорны турызм.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

альпі́йскі, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да Альпаў.

2. Які размешчаны, знаходзіцца на гарах; высакагорны. Альпійскі луг. Альпійская расліннасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

высака...

Першая састаўная частка складаных слоў; ужываецца замест «высока...», калі націск у другой частцы слова падае яа першы склад, напрыклад: высакаякасны, высакаствольны, высакагорны, высакародны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эдэльве́йс, ‑у і ‑а, м.

1. ‑у. Горная травяністая расліна сямейства складанакветных, суквецце якой падобна на белую зорку.

2. ‑а. Кветка гэтай расліны. Марта падала мне кветачку з далікатнымі белымі пялёсткамі — высакагорны альпійскі рамонак-эдэльвейс. Даніленка.

[Ням. Edelweiß.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)