вераб’іныя - Пошук

вераб’і́ныя

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, субстантываваны множналікавы, ад’ектыўнае скланенне

	мн.
	-
Н.	вераб’і́ныя
Р.	вераб’і́ных
Д.	вераб’і́ным
В.	вераб’і́ных
Т.	вераб’і́нымі
М.	вераб’і́ных

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вераб’і́ныя сущ., мн., зоол. воробьи́ные

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вераб’і́ны

прыметнік, прыналежны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	вераб’і́ны	вераб’і́ная	вераб’і́нае	вераб’і́ныя
Р.	вераб’і́нага	вераб’і́най вераб’і́нае	вераб’і́нага	вераб’і́ных
Д.	вераб’і́наму	вераб’і́най	вераб’і́наму	вераб’і́ным
В.	вераб’і́ны (неадуш.) вераб’і́нага (адуш.)	вераб’і́ную	вераб’і́нае	вераб’і́ныя (неадуш.) вераб’і́ных (адуш.)
Т.	вераб’і́ным	вераб’і́най вераб’і́наю	вераб’і́ным	вераб’і́нымі
М.	вераб’і́ным	вераб’і́най	вераб’і́ным	вераб’і́ных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вераб’і́ны

прыметнік, адносны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	вераб’і́ны	вераб’і́ная	вераб’і́нае	вераб’і́ныя
Р.	вераб’і́нага	вераб’і́най вераб’і́нае	вераб’і́нага	вераб’і́ных
Д.	вераб’і́наму	вераб’і́най	вераб’і́наму	вераб’і́ным
В.	вераб’і́ны (неадуш.) вераб’і́нага (адуш.)	вераб’і́ную	вераб’і́нае	вераб’і́ныя (неадуш.) вераб’і́ных (адуш.)
Т.	вераб’і́ным	вераб’і́най вераб’і́наю	вераб’і́ным	вераб’і́нымі
М.	вераб’і́ным	вераб’і́най	вераб’і́ным	вераб’і́ных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

воробьи́ные мн., сущ., зоол. вераб’і́ныя, -ных;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

верабі́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да вераб’я. Вераб’інае гняздо. Вераб’іная чарада.

2. у знач. наз. вераб’і́ныя, ‑ых. Атрад птушак, да якога адносяцца вераб’і, ластаўкі, дразды, пеначкі і пад.

•••

Вераб’іная ноч гл. ноч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́вадак, ‑дка, м.

Чародка звяркоў, птушанят, выведзеных адной маткай. Вывадак куранят. Воўчы вывадак. □ У густой лістоце дрэў аж заходзіліся ад шчабятання маладыя вераб’іныя вывадкі. Дуброўскі. // Разм. Чые‑н. дзеці. — Што, Пецька — прыехаў? — З вывадкам і ўсімі манаткамі. Ракітны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Verbum