ве́нчык

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ве́нчык ве́нчыкі
Р. ве́нчыка ве́нчыкаў
Д. ве́нчыку ве́нчыкам
В. ве́нчык ве́нчыкі
Т. ве́нчыкам ве́нчыкамі
М. ве́нчыку ве́нчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ве́нчык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. гл. вянец.

2. Частка кветкі, якая складаецца з асобных пялёсткаў або шэрагу зрослых пялёсткаў.

|| прым. ве́нчыкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ве́нчык м., в разн. знач. ве́нчик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ве́нчык, ‑а, м.

1. Абадок чаго‑н. Венчык капыта. □ Навокал.. чорныя, напалову заваленыя цэглай зеўры печаў, дрэвы з абсмаленымі камлямі і падсушанымі венчыкамі крон. Сачанка.

2. Тое, што і вяночак (у 2 знач.).

3. Памянш. да вянец (у 4 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вяне́ц, -нца́, мн. -нцы́, -нцо́ў, м.

1. Тое, што і вянок (у 1 знач.).

2. Карона, якую трымаюць над галовамі маладых у час вянчання (уст.).

Пайсці пад в. (уступіць у шлюб).

3. перан., чаго. Апошняя найвышэйшая ступень, паспяховае завяршэнне чаго-н. як узнагарода за працу, старанні (высок.).

В. дасягненняў.

4. Арэол, радужны круг вакол нябеснага свяціла, вакол галавы на іконе.

5. У драўляным зрубе: чатыры бервяны як узаемазвязанае звяно.

|| памянш. ве́нчык, -а, мн. -і, -аў, м. (да 4 знач.).

|| прым. вяне́чны, -ая, -ае (да 1, 2, 4 і 5 знач.) і вянцо́вы, -ая, -ае (да 1, 2, 4 і 5 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вяно́чак, -чка, мн. -чкі, -чкаў, м.

1. гл. вянок.

2. Частка кветкі, якая складаецца з пялёсткаў; венчык (спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вяно́чак, ‑чка, м.

1. Памянш.-ласк. да вянок (у 1 знач.).

2. Частка кветкі, якая складаецца з пялёсткаў; венчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ве́нчик м.

1. уменьш.-ласк. ве́нчык, -ка м., вяно́чак, -чка м.;

2. бот., метеор. ве́нчык, -ка м.;

3. (зуба) анат. ве́нчык, -ка м.;

4. (ободок сосуда) ве́нца, -ца ср.;

5. техн. ве́нца, -ца ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)