ве́зці
дзеяслоў, пераходны/непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
вязу́ |
вязё́м |
| 2-я ас. |
вязе́ш |
везяце́ |
| 3-я ас. |
вязе́ |
вязу́ць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
вё́з |
ве́злі |
| ж. |
ве́зла |
| н. |
ве́зла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
вязі́ |
вязі́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
везучы́ |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
ве́зці², вязе́; безас., каму ў чым (разм.).
Пра ўдачу ў чым-н.; шанцаваць.
Яму вязе ва ўсім.
|| зак. паве́зці, -вязе́ і падве́зці, -вязе́.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ве́зці¹, вязу́, вязе́ш, вязе́; вязём, везяце́, вязу́ць; вёз, ве́зла; вязі́; незак., каго-што.
1. Перамяшчаць каго-, што-н. пры дапамозе якіх-н. сродкаў руху.
В. пясок на тачцы.
2. Адпраўляючыся ў паездку, мець пры сабе, з сабой.
В. дзяцей у вёску.
В. многа навін.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ве́зці несов.
1. везти́;
2. (брать с собой) увози́ть;
◊ смоўж паўзе́, пачака́нку вязе́ — погов. ули́та е́дет, когда́-то бу́дет
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ве́зці, вязу, вязеш, вязе; вязём, везяце; пр. вёз, везла і вязла; заг. вязі; незак., каго-што.
1. Перамяшчаць каго‑, што‑н. пры дапамозе транспартных сродкаў. Вязуць бярвенні гонкія У вёску вазакі. Бядуля. // Перапраўляць каго‑н. куды‑н. сілай. Калі [Віцю] везлі.. з турмы ў Нямеччыну, хлопец прарэзаў сценку.. у вагоне і зноў вярнуўся ў атрад. Брыль.
2. безас.; перан. Тое, што і шанцаваць. Не вязе, падумаў я, І за што гарую? Доля горкая мая — Халастым памру я. А. Александровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ве́зці, везць. Ст.-рус. везти́, рус. везти́, укр. везти́, польск. wieźć, чэш. vézti, ст.-слав. вести везѫ, серб. вѐсти вѐзе̑м і г. д. Прасл. *vezti vezǫ ’везці’. І.‑е. *u̯eg̑h‑ ’ехаць, везці’: літ. vèžti ’везці’, грэч. Ϝεχέτω ’няхай прынясе’, лац. vehō ’еду, вязу’, ст.-інд. váhati ’вязе, вядзе’, авест. vazaiti ’вязе, цягне’, гоц. gawigan ’трасці, рухаць’ і г. д. Іншыя аблаутныя формы і.-е. *u̯eg̑h, прасл. *vez‑; гл. пад вазіць, воз, вежа. Фасмер, 1, 286.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ве́зціся несов., страд. везти́сь; увози́ться; см. ве́зці
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
выця́гвацца, -аюся, -аешся, -аецца; незак.
1. гл. выцягнуцца.
2. Везці, цягнуць з вялікім напружаннем.
Конь аж выцягваўся ў аглоблях.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)